Jeden szejkhend do Przewodasa

To nawet nie jest tak, że przenosząc bloga na wordpressa miałam założenie: „od teraz będę pisać tylko po lewacku, o aborcji, feminizmie i homofobii”. Chociaż nie przeczę, że uwielbiam flejmować w tych tematach, nawet jeśli flejm polega na powtarzaniu tych samych do znudzenia argumentów.

Ostatnio bardziej tłukłam buców w temacie homofobii. To dlatego, że ruszyła kampania „Miłość nie wyklucza”. Zgodnie z informacją na stronie:

„W ramach kampanii „Miłość nie wyklucza” chcemy pokazać, że tworzenie ram prawnych dla związków osób tej samej płci jest europejskim standardem cywilizacyjnym, a zmiany społeczne, jakie na tym obszarze życia zaszły w Europie, nie ominęły też Polski. Nasze prawo jednakże nie nadąża za rzeczywistością, a władza nie wchodzi w dialog ze społeczeństwem. W kampanii chcemy więc głośno wyrazić tę poważną potrzebę społeczną, chcemy dać głos tym, których prawo nie widzi, a politycy ignorują. Od pół roku słyszymy obietnice podjęcia w Sejmie debaty na temat związków partnerskich. Czy dojdzie ona do skutku przed wyborami parlamentarnymi? Czy rządzący i opozycja posłuchają swoich wyborców?”

Mam taką nadzieję. Generalnie kampania ma moje wsparcie. Kampania budzi opór, co zostało już skomentowane u Abiekta, w Trzyczęściowym Garniturze oraz u Navairy. Tudzież zostało szczegółowo opisane na stronie kampanii. Co dziwi mnie o tyle, że trzeba mieć naprawdę posraną wyobraźnię, by w takich plakatach:

dopatrywać się półnagich facetów z piórkami między pośladkami (in immortal words of jeden z komcionautów; mam zresztą wrażenie, że to dość kanoniczny komentarz). Srsly, people, muszę się dobrze przyjrzeć, by zobaczyć, że pary są jednopłciowe. Obraża was widok tulących się do siebie ludzi tej samej płci? Rozumiem, że z meczy i koncertów też wychodzicie oburzeni?

Niewykluczone, że będę także na Paradzie Równości, bo w tym czasie zamierzam być w Warszawie po Sonisphere.

W ramach Parady Równości burmistrz Ursynowa, Piotr Guział, postanowił na gmachu Urzędu Dzielnicy wywiesić tęczową flagę. Fuckyeah!  Wydawałoby się, piękny gest wsparcia i co tu może budzić kontrowersje?

(tak, możecie mnie nazywać naiwnym łosiem)

Wnet na fujzbuku powstało jednak wydarzenie „Nie dla promocji homoseksualizmu na Ursynowie!” (bo homoseksualizm, nie wiem, czy wiecie, jest towarem i można go sobie nabyć. Względnie pozyskać przez naśladownictwo). Iwęt ma 1,764 attending and counting, pomimo zgłoszeń. Może Cukierberg obchodzi święta i zajmie się tym we wtorek. Jeśli jeszcze jest, rzućcie sobie okiem w komcie – ale uprzedzam, że to nurkowanie w szambie. Oraz niezła lekcja poglądowa, ilu buców mieści w swoim pojemnym łonie portal społecznościowy, buców, którzy podpisują się imieniem i nazwiskiem pod cudnościami, które tworzą i miewają nawet otwarte na oścież profile (co może czasem dostarczyć niskiej uciechy po obejrzeniu ich zdjęć i lajeczków).

Najbardziej chyba puścił się poręczy jeden komcionauta, wobec którego nie oparłam się pokusie i przerobiłam w stylu DlaczegoNieNapalm:

Generalnie moc uciech, ale i zgroza. Ludzie, jak wam nie wstyd.

Tym, którzy mają jakiekolwiek wątpliwości, przypomnę, że gdyby niewolnicy, kobiety czy niepełnosprawni niewolnili się, kobiecili i niepełnosprawnili w domu po kryjomu, nie mieliby żadnych praw. A wpływ na to, że należeli (i często niestety nadal należą) do grupy wykluczonych, mieli, dokładnie tak jak LGTB, żaden.

Wspomniałam Navairę, którego szalenie pochwalam. Moja forumowo-fejzbuczana znajoma, Tess, zalinkowała dziś jego notkę z buńczucznym komentarzem, że jeśli są na sali homofoby, zaprasza do komciowania na blogasku. W tym momencie srogo pierdolnął pan Konrad Lewandowski, jak się okazuje, Człowiek ze Swoją Stroną na Wikipedii, tuz polskiej SF (eee?), znany juznetowcom pod nickiem Przewodas (jakże żałuję, że ominęły mnie czasy irca i usenetu. Oraz twórczość pana Lewandowskiego, no wstyd mi, nie czytałam. Znajomi donoszą, że poza cyklem kryminalnym nie bardzo mam czego żałować).

Po tej przepychance Teś wywaliła komcie Przewodasa, zaś on postanowił pchnąć mi prajwyt mesydża, zaczynającego się od słów „Dzidzia”. Na moją prośbę o podanie spisu pisarzy, którzy dochrapali się sukcesu wyłącznie dzięki swojej orientacji, rzucił:

„Witkowski, Dehnel, Pasewicz… Innych miernot nie chce mi się liczyć. Gdyby nie orientacja pies z kulawą nogą by ich nie czytał.”

Dobra, wiem, że risercz, który popełniłam, był mocno ziemkiewiczowski: po prostu sprawdziłam, że Witkowski i Dehnel byli wydawani przez W.A.B., które wydaje około 50 książek rocznie. Jeśli ktoś jest w stanie mi dostarczyć jakieś lepiej przygotowane zestawienie, będę wdzięczna. Tym samym w swojej odpowiedzi odniosłam się tylko do dwóch pierwszych pisarzy; w dużym skrócie wyjaśniając panu Lewandowskiemu, że nie odbiegają procentowo od ogółu populacji homoseksualnej, zaś przypisywanie ich sukcesów orientacji lub, co wszak zasugerował, usługom homoerotycznym, świadczy nieźle o jego racjonalizacji na temat braku sukcesów literackich. Wspomniałam też o posługiwaniu się zaściankowymi stereotypami w postrzeganiu gejów jako tych, którzy tylko bawią się i brylują, podczas gdy „normalny biały heterycki człowiek” gnie się pod jarzmem pracy. Po czym zablokowałam go, bo i tak czułam się nieco zbrukana.

Pan Lewandowski w chwili obecnej spektakularnie cierpi na ścianie (tutaj w wersji dla niefejsujących, stan na dzień 25.04.2011, godz.18:00). [edit: Pewną pociechę stanowi mu chór pryszczersów, który przyniósł mu mojego blogaska].  Jakoś mi go nie żal.