Przedmiot: kobieta

It’s official: żyję w dziwnym miejscu. I ilekroć powtarzam sobie, nurkując w otchłani, że nic nie jest mnie w stanie zaskoczyć, okazuje się, że jednak nadal mam w sobie pokłady dziwienia się światu.

Ale czemu ja się dziwię, skoro to tutaj nadal można przeczytać pełen pozytywnego zaskoczenia wpis o tym, że „istnieją w Polsce piękne, inteligentne feministki z klasą, które nie obrzuca Cię wulgaryzmami, kiedy puścisz je w drzwiach czy wykręcisz żarówkę”. Atoci. W ogóle w XXIw łyknięcie memu z feministką, która tłucze za przepuszczanie w drzwiach powinno być powodem do wstydu. Oraz bardzo mnie śmieszy, że autor swoją tezę o pięknych i inteligentnych feministkach bogato ilustruje zdjęciami z organizacji Femen. Przyznaję, że te ilustracje potwierdzają tezę o feministkach ładnych i rozweselających krocze, z tym, że taka feministka to naprawdę żadne curiosum. Bardzo także pochwalam cycki i nagość, ale nie pojmuję, jak ich widok ma przekonywać do intelektu i stanowić teh ultimate response na słuszność feministycznych postulatów. Przedmiotowe traktowanie tej części ciała jest domeną raczej tych odklejonych od praw kobiet, o czym za chwilę.

Poza tym zawsze mnie trochę rozczula, jak facet z pretensjami do bycia intelektualistą nie potrafi przyznać sam przed sobą, że zwyczajnie kręcą go cycki, osobliwie ładne i musi do tego dopisać całą racjonalizację. Może powinnam dopisać racjonalizację do włochatych klat?

Uderzenie w przedmiotowo potraktowane cycki (i cipki) nadeszło z niespodziewanej strony, bo ze strony kobiety, która zdobyczom feminizmu zawdzięcza na przykład to, że jest minister zdrowia. Sporo (i słusznie) na ten temat napisała Tram, trochę dał ognia ^btd, o merytoryczność otarł się ^mdh. Nie znoszę argumentować: dude, masz penisa, jesteś genderowo facetem, więc co ty, kurwa, wiesz o upokarzaniu kobiet, bo doświadczenie mnie przekonuje, że są i tacy, którzy wiedzą. Niemniej i ^btd, i^mdh missnęli pointa o lata świetne. A mnie śmierdzi przymus. Zwłaszcza w odniesieniu do badań intymnych i nieprzyjemnych. Zwłaszcza w odniesieniu do sfery rozrodczości, jakby mało było przykładów na to, że kobiecą rolą w Polsce jest dawać się zapładniać (z opcjonalnym gwałtem) i rodzić. Zwłaszcza że na mitycznym Zachodzie w ramach profilaktyki walki z rakiem przymusu badań nie ma, zaś dodatkowe ubezpieczenia, wymuszające tego typu badania, wykupuje mniej więcej ta sama grupa, która u nas (w ramach chociażby zbiorowych korpoubezpieczeń) i tak się regularnie bada. Jestem także przekonana, że zachętą do regularnych badań byłoby raczej zdjęcie otoczki OMG BYŁA U GINA WIĘC PEWNIE PO TABSY ALBO JEST W CIĄŻY i wprowadzenie w zamian podejścia, że jest to element ogólnego przeglądu, jakiemu dbająca o zdrowie człowiek powinna się raz na jakiś czas poddawać. Przy czym w badaniu piersi sugerowałabym raczej dobranie metody do wieku pacjentki, bo mammograficzna urawniłowka jest wyjątkowym kretyństwem. Innymi słowy edukacja i np. WdŻ prowadzone przez kompetentnych biologów, a nie katechetki.

Do kompletu maksymalnie cuchnie mi narracja „wiemy lepiej, co dla was dobre, boście za głupie, baby, by same o siebie zadbać”. No, niestety, ale jest w tym seksizm. Zawsze czuję się zdradzona, gdy to przejawia się u kobiety.

O pigułkach w przychodni Bonifratrów już wspominałam przy okazji przeprosin za Ich Troje i Comę, ale obiecałam sobie (i jednej z czytelniczek), że popastwię się nad nimi w nieco większym stopniu. Bo to się nieźle wpisuje w obraz roli polskiej kobiety, która nie powinna mieć fanaberii pod postacią uprawiania seksu z zabezpieczeniem. Bicie w katolicki pogląd na kobietę to trochę kopanie szczeniaczka, on jest samowystarczalny i znakomicie kompromituje się sam: ma być heteroseksualna, zamężna oraz przyjmować ciążę jako błogosławieństwo. Co jest fajne w przypadku heteroseksualnej kobiety, która świadomie sobie wybrała bycie żoną i matką. Może nie miałabym zastrzeżeń, gdyby nie to, że jednak na przykładzie przychodni Bonifratrów widać, jak bardzo jest to model obowiązujący i jak bardzo wyklucza inne. Plus czerpanie pełną garścią z zasobów NFZ w przypadku placówki, która w leczeniu pacjentów nie kieruje się nauką, lecz irracjonalną wiarą – how batshitcrazy is that?

Na skutki takiego podejścia do roli kobiety nie trzeba czekać długo: jakiś czas temu przez fejsa przeleciało ogłoszenie ze słupskiej gazety. Artykuł zdenerwował mnie na wielu poziomach, bo same przyczyny decyzji o zamieszczeniu ogłoszenia o oddaniu dziecka są nieopisanie smutne. Ale chyba jeszcze bardziej zirytowało mnie to:

…wiele samotnych matek, które znajdują się w trudnej sytuacji materialnej, nie radzi sobie z biurokratycznymi formalnościami, niezbędnymi przy staraniu się o pomoc socjalną. – Ale możemy ją przyjąć i dopiero potem pomóc w załatwianiu papierków – deklaruje zakonnica. – Nie musi oddawać dziecka!

Nie radzą sobie, bo skąd niby mają wiedzieć, jak się o nią starać? Mówią o tym w państwowej telewizji, wplatają takie wątki w Klan, piszą w gazetach? Jeśli, to rzadko – w mejnstrimie nie ma biedy na poziomie „nie stać mnie na pieluchy”.

Nie ma też matek myślących o oddaniu dziecka do adopcji. I to jest drugi, dużo większy kawałek mojego hejtu: „nie musi oddawać”, bo co – jak odda, to już jest wyrodna matka i w ogóle zasługuje na potępienie? No ludzie, kobiety mają prawo z różnych przyczyn nie poradzić sobie z macierzyństwem i móc zrzec się praw rodzicielskich; wbijanie ich w poczucie winy z tego powodu jest obrzydliwe i szkodliwe. Hint: nasze łódzkie dzieci w beczkach zlądowały tam dlatego, że jakaś matka z jakichś przyczyn nie wzięła pod uwagę możliwości zrzeczenia się praw rodzicielskich. Jak myślicie, na ile na to wpłynęło ogólne potępienie dla wyrodnych matek? Na ile na sam fakt urodzenia dzieci wpłynęła mała dostępność antykoncepcji u najuboższych? Na ile na sam fakt niesięgnięcia po antykoncepcję wpłynęło podejście do wizyt u ginekologa jako takich, którym towarzyszyć może tylko ciąża lub chęć jej zapobiegnięcia?