Prawdopodobnie tl;dr

No i toczy nam się debata o związkach partnerskich; siłą rzeczy toczy się także dyskusja o adopcji przez pary jednopłciowe.

Znaczy dla mnie to już jest kawałek, który przeskoczyłam i gdy gdzieś natykam się na flejma na ten temat, czuję się zaskoczona. No jak to, ludzie? Mamy XXI wiek, rodziny patchworkowe, kilkadziesiąt tysięcy par jednopłciowych wychowuje dzieci, dysponujemy badaniami, że dzieciom to nie szkodzi (myślmy o dzieciach!), a wy nadal się wahacie?

Ano, się wahają. Moje ulubione forum przeszło ostatnio pewną rewolucję, ale zanim to się stało, jeszcze wówczas niezbanowana, urocza interlokutorka argumentowała tymi słowy:

…chodzi o to, aby osoby homo mogły mieć związki, być traktowane w społeczeństwie z szacunkiem należnym każdemu człowiekowi bez względu na jego orientację seksualną czy wyznanie itp., ale nie zgadzam się na to, aby kogoś krzywdziły, a adopcja (czy „majstrowanie”) przez nich dzieci jest dla tych dzieci krzywdą.

Ktoś nie znający forumowiczki pewnie w ripoście by odparł „no ale co, uważasz, że dzieci są wychowywane genitaliami, że tak bardzo według ciebie liczy się to, że rodzice są różnych płci? Przecież to, co najbardziej układa człowieka w odpowiedniej szufladce z orientacją, odbywa się jednak nie przy dzieciach. Czy nie?”

Ale nie, nie, tu sięgamy głębiej, a papcio Freud zaczyna ganiać grabarzy.

Psychologia obecnie ma 100% pewności, że każde uczucie w dziecku nagrywa się. Zabranie dziecka od matki i pozbawienie go tej kontynuacji kontaktu, której ono będzie potrzebowało do prawidłowego rozwoju psychiki przez najbliższe lata, jest strasznym doświadczeniem i „nagrywa się” w dziecku. Potem, owszem, inne ręce je noszą, przewijają, karmią z butelki (Elton John kupował mleko z kobiecej piersi, kurier je dowoził codziennie), ale dla dziecka to nie to samo co ta kontynuacja bycia z matką i ssania jej piersi, której potrzebuje.

Nagrywanie uczuć to mem, którym nasza dyskutantka uwielbia się posługiwać. Wyczytała u jakiejś Alice M. czy innej antypedagogiczki, że się nagrywają (na wewnętrzną taśmę magnetofonową w kasecie normalnie) i koniec, można jej mówić, że nie, relacja matki z noworodkiem nie ma znaczącego wpływu na emocje, nic z tego. Zwracam Wam również uwagę na dodatkowy terror laktacyjny: jesteś złą matką, jeśli nie karmisz piersią! (OK, OK, cycki są miłe, ale umówmy się: nie każda może, nie każda chce, niech sobie wybierze, skoro wreszcie może, a nie).

Skutki tego oddzielenia dadzą o sobie znać na sto procent, ale najbardziej w dorosłym życiu tego dziecka i spowodują wiele trudności. Zależnie od tego jaką dziecko ma jaźń i jak jest silne, będą one mniejsze lub większe, ale zawsze będzie to jakaś „otchłań” w tym człowieku, która będzie nim kierowała w jakąś stronę (uzależnienia?, destrukcja?, szukanie „psychicznej matki”?), aż się połapie o co chodzi i jakoś to opłacze i pozbiera się (albo nie).

Dobra, ja mam zboczenie socjologiczne, mam duże zaufanie do wpływu środowiska, socjalizacji pierwotnej, ale głupotą byłoby nie pojmować, że człowieka kształtuje triada geny – środowisko – indywidualna emocjonalność. Tym samym fakt oderwania noworodka od cyca jako jedyna przyczyna skłonności, w szerokim sensie, autodestrukcyjnych, jest tak absurdalny, że mogę tylko odeśmiać sobie tyłek.

Na forum MM pisała jedna z kobiet, że została właśnie oddzielona od matki jako noworodek i choć zaadoptowana przez parę heteroseksualną i wychowywana jak córka, z miłością, to jednak potem odzywały się w niej dziwne rzeczy w psychice, właśnie taka „otchłań” i miała/ma wiele problemów ze sobą, m.in. uzależnienie. Jest to jeden z przykładów, ale ja znam ich więcej i jest to pewnik, że oddzielenie od matki nie może być czymś obojętnym dla psychiki.

Wiecie, że chyba dopiero w tym kawałku dostrzegłam nadużycie, jakiego dopuszcza się dyskutantka: pisząc o oddzieleniu od matki przemyca dodatkowo narrację, że oto kochającej matce odebrano przemocą dziecko, bo jacyś inni ludzie chcieli sobie to dziecko, like, lepiej wychować. Jak córkę, ale wszyscy wiemy, że to takie udawanie, bo tylko krew z krwi, kość z kości, ja tu widzę łono. Ten diss na adopcję jest wyjątkowo ohydny, jest w nim jakiś pieprzony genizm, że tylko rodzone dziecko jest prawdziwe, tylko biologiczni rodzice mają znaczenie w rozwoju dziecka. Nie mają. Wcześnie wyadoptowane dziecko nie zauważy różnicy. Po prawdzie, będzie mu też obojętne, czy wychowują go ludzie tej samej czy różnych płci, bo, heloł, dzieci do jakiegoś 7-8 roku życia generalnie przyjmują wszystko as it comes.

Dodam, że tak naprawdę powoływana przez Ginestrę kobieta pisała:

Nie widzę, przyznam szczerze, większych dysfunkcji niż w znajomych, którzy tego nie zaznali. A spora część wzorców, jakie powielam, wynika raczej z tych podpatrzonych u moich aktualnych rodziców (przecież wiem, że zaciskam usta zupełnie jak mama, gdy coś budzi moją dezaprobatę!). Więc może jednak ten pierwszy rok jest trochę przeceniany, jeśli później rodzice dołożą starań, by załatać doznaną przez dziecko dziurę w poczuciu bezpieczeństwa?

Lubię fora na gazecie, zwłaszcza te, na których dobrze się znam z forumowiczkami: za przekłamanie znaczenia tego posta tylko po to, by jej pasował pod tezę „homoseksualiści się nie nadają do wychowywania dzieci” została solidnie zglanowana i zbanowana. Co jest trochę smutne, a trochę radosne, że wreszcie dało się buckę zaorać.

Za to dużo zabawniej  robi się teraz:

Oprócz wzorca więzi pierwotnej, czyli pewnego wzoru, który dziecko uwewnętrznia, a w którym optymalne jest, że powinien obejmować więź z matką (hetero) i ojcem (hetero), istnieje też „nieświadome modelowanie” (dziewczynka na matce, chłopiec na ojcu) plus wiele innych nieświadomie wchłanianych przez dzieci rzeczy, które przekazują rodzice i przy adopcji homoseksualnej dziecko nie ma możliwości modelowania na jednej konkretnej matce albo na jednym konkretnym ojcu i widzenia jak każde z rodziców różni się płcią, a co za tym idzie, różnymi cechami i sposobami reagowania na świat i na nie.

Innymi słowy: rodziny niepełne nie wymodelujo nam odpowiednio dzieci. Stanowczo najlepiej jest, gdy tatuś leje mamusie po pysku lub mamusia leży pijana w betach do południa, ale wymodelują, niż gdy dziecko trafi do zdrowej rodziny jednopłciowej, bo się zmodeluje w sposób homoseksualny. Co oczywiście jest złe. Ładny jest też ten neuroseksistowski kawałek o płci różnicującej reakcje na świat i dzieci. Palce lizać.

We mnie budzi sprzeciw i grozę wszelki handel ludźmi i traktowanie człowieka jak przedmiot.

No, na przykład jako inkubatora. Też się sprzeciwiam.

W przypadku par homoseksualnych jest tak, że naprawdę przecież kobieta nie zapłodni kobiety, ani mężczyzna nie zapłodni mężczyzny, aby mieli „razem” dziecko, a więc, jak chcą mieć dziecko, to będą musieli to dziecko sobie „kupić” albo w jakiś inny sposób wziąć spreparować.

Weźmisz czarno kure i zasuszonego homunkulusa. Iiiiigoooor!!!

Będzie [to dziecko, zwłaszcza u lesbijek] bez ojca i bez możliwości „uwewnętrznienia” obrazu ojca.

BO DZIECI LESBIJEK NIE MAJĄ BIOLOGICZNYCH OJCÓW,  A ICH MATKI PRZYJAŹNIĄ SIĘ TYLKO Z KOBIETAMI.

U kobiet ponadto odzywają się nieświadome mechanizmy, bo dziecko jest „bardziej jednej” i jest nieświad. rywalizacja i mechanizmy „zapobiegania jej” u obu pań – ze szkodą dla dziecka. Tego nie ma u rodziców hetero.

Absolutnie nie. Nie tworzą się żadne podgrupy, grupki wsparcia i koalicje, nawet w niedysfunkcyjnych rodzinach. Nie wiem, co ona zażywa, but it should be illegal.

Następnie gazetonautkę przepełnia zgroza:

Do stworzenia człowieka potrzeba po prostu trochę spermy i jajeczko.

NO SHIT, SHERLOCK.

I nieważna jest osoba, w której to jajeczko dojrzewa, i że z chwilą poczęcia dziecka, ta osoba jest matką i tworzy się w dziecku ta nierozerwalna więź z jego matką.

Ta więź to pępowina i owszem, nadchodzi moment, w którym powinno się ją odciąć.

Nieważne, kim jest ten ktoś drugi, kto dał mu życie, do kogo dziecko będzie potem podobne, czyli ojciec – można go zredukować do paru mililitrów spermy.

Albo do koloru oczu i włosów, w żadnym przypadku gościa, z którym się człowiek bawiła matchboxami, torem wyścigowym lub układał puzzlowe mapy. Jezujezu.

Dla mnie takie podejście jest nieludzkie. (A propos, czytałam o Eltonie, że ten chłopiec ma pięcioro rodziców: jajeczko jednej kobiety wszczepiono innej (surogatce), a sperma pochodziła od młodego faceta, bo Elton i jego partner są za starzy i ich sperma mogła być gorsza, plus są „rodzice”: Elton =mama i ten drugi=tata). :((

Dla mnie nieludzką jest emotka na końcu posta stwierdzającego fakt adopcji przez parę homoseksualną.

Zwłaszcza, że choć wprawdzie pan poseł Gowin sobie ręki nie poda, to jednak z sondażu wynika, że większość ma inne zdanie (ok, ok, wiem, że takimi sondażami łatwo manipulować, ale):