Feministki nie zabiją

Nowy rok, poza narkotykami dostarczonymi przez Marcelego, odkryciem Pornophonique (tak, 8bitowe bollywoodzkie piosenki są piękne) i zasubskrybowaniem tagu #przed35 na blipie przyniósł także kilka dręczących pytań.

Na przykład: co jest nie tak z panią Łepkowską? Tuż przed sylwestrem, cichcem chyłkiem, na portalu wyborcza.pl pojawił się wywiad z Pierwszą Damą Telenowelowego Skryptu pod hurrdurrr tytułem „Feministki mnie zabiją!„. Jejku jej. Jak powszechnie wiadomo, feministka jest kimś na kształt tego wygłodzonego wilkołaka z Sapkowskiego „Trochę Poświęcenia”, co przychodzi rozrywać gardła, ale widzi, że to tylko Jaskier, więc odchodzi. I nawet chciałam podobnie, ramion wzrusz, z gardła meh, no bo co nowego: pani, której się udało, nie wierzy w szklany sufit; kobieta, której się nie udaje być równie dobrą, co mężczyźni, z całą pewnością robi coś źle. No ileż można…

Pani Łepkowskiej ładnie nagryzł gardło pan Pacewicz, punktując to, co z wywiadu bije po oczach. Zauważył zaprzeczanie istnieniu szklanego sufitu, zaobserwował posługiwanie się stereotypowym wynaturzeniem drugofalowego feminizmu polegającym na zatarciu różnic między genderami, nie umknęło jego uwadze lekceważenie potrzeby parytetów oraz kompletnie chybiona diagnoza przyczyn sytuacji kobiet na rynku pracy (kobiety zarabiają mniej, bo są mniej dyspozycyjne).

Ciekawy jest ten fragment:

– …jako pracodawca wiem też, że gdy pracownica idzie na urlop wychowawczy – i słusznie, tak powinno być, bo dzieci muszą się rodzić – to ja zostaję z nieobsadzonym etatem, na który muszę przyjąć czasowego pracownika, bo jak kobieta wróci z urlopu wychowawczego, to musi mieć zapewnioną pracę. To jest sprawiedliwe, ale dla pracodawcy to jest kłopot, prawda?

– Jest. Ale nie jest to powód do dyskryminacji kobiet na rynku pracy. Poza tym mężczyźni też mają dzieci.

– Tak, dzieci mają ojców. Jedna z moich współpracownic zarabia lepiej niż mąż i to on poszedł na urlop macierzyński i tacierzyński.

Mężczyźni mają dzieci. Dzieci mają ojców. Nacisk przesunięty z dorosłego na dziecko, w kontekście pracy dorosłego. Iswydt.

Urlop tacierzyński. Ani Agnieszka Kublik, rozmawiająca z Iloną Łepkowską, ani Piotr Pacewicz nie wydają się być szczególnie przywiązani do idei urlopu rodzicielskiego, bez rozróżnienia na płeć/ gender rodzica, a szkoda: bardzo ona skutecznie niweluje powiązanie „kobieta = dziecko”. Nie, nie, kochani, od ładnych paru lat wiadomo, że powiązanie jest takie: „dorosły człowiek w wieku rozrodczym = być może dziecko”. Nie wszyscy chcą mieć dzieci, nie wszyscy mogą mieć dzieci, a przede wszystkim: nie każda kobieta będzie mieć dziecko, a urodziwszy, pójdzie na urlop, może bowiem nań pójść ojciec dziecka. Głównie z przyczyn finansowych, ale przecież nie tylko, co również umyka naszym bohaterom. Nadal bowiem zgodnie wykonują rytualny taniec Bractwa Małe Morulki (Blogdebart TM), że to jednak matka chce przebywać z dzieckiem w tych pierwszych, jakże ważnych tygodniach.

No trochę niezakoniecznie, prawda, nie ma powodów, dla których nie mógłby poprzebywać z dzieckiem ojciec. Partner. Ktokolwiek bliski.

Jest rzeczą oczywistą, że Ilona Łepkowska tego nie rozumie, skoro w tym samym wywiadzie nagle wydaje z siebie taki oto neuroseksistowski bełkot:

Ale uważam też, że jest rzeczą absolutnie normalną, że jak kobieta ma małe dziecko, które jest ciężko chore, to będąc w pracy, nawet zostawiwszy je pod dobrą opieką, jakaś część jej mózgu jest nastawiona na to, co się dzieje z dzieckiem. To jest biologia. I byłoby źle, gdyby tak tego nie odczuwała. Nie wmawiajmy sobie, że kobieta, która ma kilkoro małych dzieci, jest w pełni wydajnym pracownikiem. Tak nie jest!

Powiedzmy sobie wprost: matka dysponuje zaledwie częścią mózgu, bo reszta zostaje przyklejona na stałe do dziecka. Tak, ja też mam dziwne wizualizacje. Oraz pokażcie mi dziecko, które ani razu nie zachorowało w dzieciństwie.

Ciekawa rzecz, że opisanego niepokoju (bo ten niepokój o dziecko przecież faktycznie jest, tylko niekoniecznie powiązany wyłącznie z chorobami, o czym mi donoszą zaprzyjaźnieni rodzice) nie odczuwają już w świecie Łepkowskiej mężczyźni. Najwidoczniej cycki dają +10 do odklejenia mózgu.

Czego jeszcze nie wychwycił pan Pacewicz? Tego kawałka:

– Mamy przywilej rodzenia dzieci i dlatego mamy być gorzej traktowane?

– Jesteśmy lepiej traktowane, bo natura dała nam ten przywilej.

Eeee.

Nie, serio. Ja to sobie chyba rozrysuję.

1. jestem kobietą

2. mogę rodzić (no, potencjalnie)

3.  mam przywilej z bycia matką

4.  pracodawca mnie mniej chętnie zatrudni, bo urodzę i przysiędę na macierzyńskim

5.  mniej zarobię

6.  będę mieć mniejszą emeryturę

7. …

8. nie, no, błagam, jaki profit?!

No dobra, pośmialiśmy się, to na koniec jeszcze jedna perełeczka, chrum:

Mówię zupełnie szczerze: gdybym zobaczyła, że poziom scenariuszy mojej scenarzystki z małymi dziećmi się obniża, tobym jej powiedziała, żeby sobie zrobiła przerwę w pracy, że będzie mogła wrócić, jak się ogranie w nowej roli życiowej. Być może to byłby seksizm, ale tak bym zrobiła i wzięła kogoś innego na jej miejsce.

Kochana pani Ilono. Tak, byłby to seksizm. Byłby to także obrzydliwy korwinistyczny model pracodawcy. Nie, feministki pani nie zabiją, bo feminizm kocha kobiety, także te, które z gładkim czołem sadzą takie kloce w mejnstrimowej prasie.  Jednej z nich jest tylko zwyczajnie po ludzku przykro, że ktoś, kto kształtuje myśli w milionach  głów i uczucia w milionach serc ani przez chwilę się nie zawstydzi tym, że utrwala stan, w którym kobietom jest gorzej: tam, gdzie wygodniej –  zaprzeczając istnieniu tego stanu, tam, gdzie wygodniej – twierdząc, że jest on do naprawienia bez rozwiązań systemowych, ot tak, sam z siebie. Się ustoi. Samo się zrobi. Z natury, jak przywilej bolesnego porodu w kraju, w którym trzeba robić akcje „Rodzić po ludzku”.