Mamuśki i prezeski

O problemie dzietności w pracy nieco wspominałam w zeszłym roku, chociaż wówczas koncentrowałam się raczej na tak przyziemnych kwestiach jak letnie terminy urlopowe i dyskryminacja singli. Od tego czasu zmieniłam miasto, relationship status, zespół, w którym pracuję i prawdopodobnie również w tym czasie coś myślałam, bo hejt na dzieciatych w pracy, z jakim wówczas (uważam, że mężnie) walczyłam zszedł ze mnie prawie całkiem. Nie bez znaczenia jest fakt, że dzielę korpozagródkę z dziewczynami prawie bez wyjątku wychowującymi co najmniej jedno dziecko, a jedna z nich od niedawna spodziewa się następnego.

Wspominam o tym dlatego, że Wysokie Obcasy nie odeszły od swojej polityki antagonizowania pracowników i postanowiły tym razem przypuścić szturm na kobiety w ciąży, które biorą zwolnienia. Ciąża to nie choroba, grzmi jedna z czytelniczek, pani Ewa, matka dzieciom i babcia wnukom, więc przypuszczalnie doświadczona w kwestii ciąż. Niestety, jest także doświadczona w prowadzeniu firmy, wskutek czego możemy na jej przykładzie zaobserwować mocne neoliberalne ukąszenie.

„I nie wstydzą się tej choroby” – dodaje ze zgrozą (wait waht, dlaczego jakakolwiek choroba miałaby być powodem do wstydu) – „młode kobiety, które powinny się rozwijać (bo taki jest ich wielki, zbiorowy obowiązek) i umacniać na rynku pracy (bo nie będziesz mieć bogów nad rynkiem pracy, jak ocenia Jeremi Mordasewicz) siedzą bezmyślnie w domu (bo jak wiadomo, zajmowanie się domem to sama bezmyślna przyjemność i właśnie dlatego zmywam raz na tydzień), w ogóle ich nie obchodzi co z firmą (a to nie jest przypadkiem zmartwienie prezeski?), kto przejmie ich obowiązki (jak wyżej). Nie znają chyba słowa lojalność, rozwój itp „(znają, znają, tylko są lojalne wobec bliskich, a nie pracodawcy, który nie potrafi zadbać o to, by pracowały tylko 4h, jeśli ich praca wymaga stałego użycia monitora ekranowego).

„Co robią w trakcie tej ciężkiej choroby kobiety?” – fantazjuje dalej czytelniczka, a ja się zastanawiam, czy gdy ona idzie na zwolnienie, a pewnie przecież czasem idzie, ktoś zadaje jej to pytanie. „Pewnie nie chodzą na spacery, ale leżą na kanapach wpatrując się w ekran telewizora albo spacerują po galeriach handlowych…”, bo, jak wiadomo, obowiązkiem kobiety w ciąży jest fitness, zdrowa dieta i produktywne wchłanianie poradników traktujących o chowie osesków. Wyprawka kupi się sama, a od braku telewizji jeszcze nikt nie umarł. Rozrywki zresztą już miała dość, teraz powinna być stateczną matką.

Ciąża to nie choroba, ale ja na przykład wiem, jak się czuję w dzień po ciężkiej migrenie, ataku bezsenności lub zatruciu. Nie wyobrażam sobie jechać przez pół miasta (nawet wieziona przez kochającą żonę lub męża) w stanie porannych mdłości. Nie wyobrażam sobie ważyć kilka(naście) kilo więcej niż zwykle i wychodzić z domu w sakramencki upał lub śnieżycę. Dlaczego w takim razie rzeczona czytelniczka zarzuca kobietom wyłudzanie zwolnień i żąda kontroli zusowskich?

„A potem jest urlop macierzyński, wychowawczy…. i jak wrócić do pracy kiedy się zwyczajnie nie nadąża?”, martwi się fałszywie i nieinterpunkcyjnie nasza czytelniczka, zapominając, że to także problem pracodawcy, by przeszkolił po urlopach.

„I ta postawa roszczeniowa! Niezwykła wprost! Jestem w ciąży i jestem świętą krową!”
I ta postawa roszczeniowa, niezwykła wprost. Prowadzę firmę i żądam, by kobiety, skoro już muszą w te ciąże zachodzić, czuły się w nich śpiewająco, pracowały do dnia rozwiązania, a powróciwszy z wychowawczego, przez osmozę wchłonęły wszelkie nowinki w branży.
Nie nazwę publicznie innej kobiety krową, nawet w tym związku frazeologicznym, ale radziłabym pani Ewie przemyśleć kwestię swoich kompetencji jako osoby prowadzącej firmę, skoro zupełnie oczywiste w stanie ciąży przywileje budzą aż taki jej sprzeciw (stawia w liście za wzór swoje córki, które pracowały w czasie ciąż i były ogólnie pożyteczne; oczywiście gratuluję udanych, ambitnych córek, szczerze, ale sama swojej koeżance z zagródki radziłam iść na zwolnienie: spędzała w środkach komunikacji miejskiej tyleż czasu, co w pracy, a nie czuła się dobrze, i z uwagi na aurę, i z uwagi na własne problemy zdrowotne).

„nie chce mi się (już mi się nie chce) wkładać swój czas, energię i… pieniądze w młode prawniczki, które za moment będą ciężko chore… na ciążę. Przepraszam feministki teoretyczki.”

Nie wiem, co do tego mają feministki teoretyczki, ale gdy widzę taki feminizm praktyczny, jaki stosuje pani Ewa, to wysiadam.

Dam maleńki disklajmer przez wzgląd na znajomych młodych przedsiębiorców, o których wiem, że nie są biznesmenami z lat 90. ani tym bardziej takimi praktycznymi feministkami jak pani Ewa: wiem, że w małej firmie, w zespole ze ściśle podzielonymi zadaniami długie zwolnienie destabilizuje pracę. Ale na powiadomienie pracodawcy o ciąży i zamiarze wzięcia L4 jest czas. Jeśli szef nie jest wąsatym ciulikiem w mokasynkach, troska o zastępstwo, zaryzykuję to stwierdzenie, przyjdzie nawet całkiem naturalnie. Jeśli „Z tych 11 kobiet aż 9 na wiadomość, że są w ciąży natychmiast zachorowało!”, z dnia na dzień, bez poczucia obowiązku scedowania swoich zadań, to nie one robią coś nie tak.