Nie wszystkie dzieci lubią łaskotki

Z okazji weekendu cichnie nieco burza wokół słów Michalika, zwanego przez wierzących arcybiskupem. Napisano też o niej tyle, że nieszczególnie mam cokolwiek do dodania. Z mojego punktu widzenia, ważne w tej całej historii są następujące rzeczy:

1. Obraz księdza-pedofila, jakkolwiek widać, że nie pozbawiony podstaw, oddala nas od tego, co w molestowaniu nieletnich istotniejsze: że molestujący to często ktoś z rodziny. Nie jestem wyrywna do bronienia księży, ale części tej gównoburzy na pewno przyświeca też radocha ze znalezienia zewnętrznego sprawcy i nie zajmowania się przemocą seksualną w rodzinie.
   W postawie księży omal równie oburzające jak to, że molestują jest to, że odmawiają publicznej skruchy, żonglując stwierdzeniami o lgnących dzieciach i standardowym napierdalaniem w rozwodników.

2. W słowach Michalika, zwanego przez wierzących arcybiskupem, poza oskarżaniem dzieci i rozwodów pojawiła się też sugestia, że to przez to rozseksualizowanie dzieci, wpajane im od przedszkola.

Nie wiem, czy wiecie, ale cywilizacja śmierci z siedzibą w Brukseli przysłała instrukcje, byśmy roznamiętnili te maleńkie, niewinne duszyczki za pośrednictwem edukacji seksualnej i przedszkoli równościowych. Ja rozumiem, że ksiądz ma podstawy wierzyć, że chłopcu od założenia sukienki pomiesza się dobro ze złem. Ale to tak nie działa. Zgodnie z informacjami, jakie posiadamy, dzieci w wieku przedszkolnym dopiero uczą się wzorców, takich jak przysłowiowa sukienka dla chłopaka. Łatwiej przyjmują zmiany, mają o wiele mniejsze poczucie, że coś się wyłamuje ze schematu, zamiana ról, nawet sprowadzona do przebieranki w ubrania jest dla nich zabawą, nie bolesnym eksperymentem rodem z Zimbardo.

(etap, gdy dzieci już rozpoznają wzorzec „swój – obcy” i uczą się z nim sobie radzić następuje w wieku podstawówkowym; osobiście jestem zdania, że każde dziecko powinno zmierzyć się w tym okresie zarówno z potrzebą odrzucenia kogoś poza grupę, bo nie pasuje, jak i doświadczeniem odrzucenia – jest to po prostu potrzebne do poprawnej socjalizacji; mam też wrażenie, że w banieczkach prywatnych szkół nie mają po temu sposobności)

Dobrze podsumowuje moje rozważania wypowiedź Karin Graff, psycholożki zajmującej się dziećmi: Dzieci są niesamowicie podatne. Uczą się zachowań przez podpatrywanie i naśladowanie dorosłych. Jeśli chcielibyśmy więc czekać z równościowym wychowaniem do czasu, kiedy zaczną szkołę, chłopcy i dziewczęta będą już wtedy wtłoczeni w przypisane role.

Gdy przeglądamy program równościowego przedszkola, wyłania się z niego obraz pogodnego, szczęśliwego dziecka, które bawi się zabawkami, które lubi, nosi ubrania, w jakich dobrze się czuje; jeśli jest dziewczynką, może zamiast podać koledze kompot pobiegać za piłką. W programie podpowiada się, co można zrobić, by to ułatwić: twórcze przerabianie bajek, przemieszanie zabawek ze stref dziewczęcych i chłopięcych, zachęcanie dzieci do rotacyjnych odwiedzin w kącikach tematycznych, tak, by sklep czy kwiaciarnia nie były domeną wyłącznie dziewczynek. Autorki uprzedzają, że zwłaszcza chłopcy mogą jednak mieć już poczucie nieodpowiedniości zabawy na dziewczęcych warunkach i nie forsują tych pomysłów na siłę.

Za równościowym przedszkolem stoi koncepcja, że stereotypy przyjmujemy od małego, od wieku przedszkolnego. Zgodnie też z polskim, dość autorytarnym modelem wychowawczym, dzieci uczone są, że niewiele mają do powiedzenia w kwestii swoich ciał. Oczywiście – w przypadku zdrowia lub higieny odpowiedzialność spoczywa na dorosłym. Zalecane są jednakże też lektury z pogranicza asertywności wobec molestowania seksualnego (wymienia się tam m.in. „Nie lubię łaskotek. Prawo dziecka do mówienia »nie«” Marcie Aboff). A więc tak, te wstrętne feministki chcą też, by dzieci uczyły się reagować na niechciany dotyk i nie wstydziły się o tym mówić.

Poza kanonem proponowanym przez autorki projektu ze swojej strony mogę dorzucić wspominaną już „Czy Zuza ma siurka” i drugą, do zmierzenia się z dziecięcą seksualnością, „Zuza chce mieć dziecko”. Z serii „Dzieci filozofują” godną polecenia jest książeczka Oscara Brenifiera, przepięknie zilustrowana przez Serge Blocha: „Uczucia – co to takiego?”, a w niej, na przykład, pytanie: „Czy boisz się wypowiadać przed całą klasą?” – i rozważane inklinacje zarówno odpowiedzi twierdzącej, jak i przeczącej (przy przeczącej: nie, bo nie lubię, gdy inni na mnie patrzą – tak, ale: czy to, że patrzą, oznacza, że cię oceniają? czy wolałbyś być niewidzialny? czy spojrzenie może zranić?). Pomogłaby zarówno dziewczynkom, socjalizowanym do bycia grzecznymi i uległymi, jak i chłopcom, socjalizowanym do ukrywania uczuć.

a to znów „Grzeczna” w ilustracji Gro Dahle (obrazek zaczerpnięty z http://mamaczyta.pl/raczej-na-powaznie/o-dziewczynce-ktora-zniknela)

Mam wrażenie, że rak, który toczy percepcję Michalików i jemu podobnych jest zamknięty na choćby elementarne mówienie o sprawach społecznych. Że gdy jego słowa o poszukiwaniach serdeczności poza rodziną, która jej nie dostarcza – wcale przecież nie tak chybione, niezależnie od rozwodów są przecież rodziny nie zapewniające dzieciom tego podstawowego minimum jakim jest bezwarunkowa miłość – nie były powiedziane w kontekście świadomego, wielokrotnego i wciąż zamiatanego pod dywan krzywdzenia dzieci – może nawet znalazłoby się parę osób skłonnych się zgodzić. Co więcej, ich olbrzymia, wyuczona przez wieki arogancja nie pozwala spojrzeć na kwestię wychowywania dzieci inaczej niż wtłoczono z zakurzonych ksiąg w seminarium: mężczyzna, kobieta, podrzędna, służalcza rola kobiety, a myśl o zamianie ról godzi w boga, honor i ojczyznę.

Co martwiłoby mnie dużo mniej, gdyby nie dwie lekcje religii tygodniowo.