Zagiąć sprzedawcę

Jest taka kwestia, że żyjemy w świecie coraz bardziej nachalnych reklam. Gapią się na nas z billboardów, mrugają bannerami, wrzeszczą w trakcie słuchania plejlisty na jutubie lub podczas programu telewizyjnego. Pomimo adblocków czy niekorzystania z radia i telewizji stykamy się z nimi: ludzi rozdających ulotki mijamy obojętnie, śmieciówę ze skrzynki na listy wygarniamy od razu do śmietnika, a sprytne filtry w gmailu odsiewają nam spam. Jednym słowem, unikamy reklam jak możemy i dość często przegrywamy w tej walce.

Warto pamiętać, że zawierając umowę o świadczenie usług (z bankiem, z operatorem telekomunikacyjnym); wysyłając zgłoszenie w konkursie; zamawiając coś przez sklep internetowy czy zakładając kartę stałego klienta – wyrażamy zgodę na otrzymywanie elektronicznej informacji handlowej. Kanał komunikacji często zależy od profilu i branży usługodawcy, ale przeważnie oznacza to, że możemy otrzymywać rozkoszne mejle z bardzo złą poezją effuniaków, SMSy zachęcające do udziału w loterii o potworną ilość mercedesów lub telefony cierpliwych i troskliwych telemarketerów. Mejla można wywalić (po uprzednim obśmianiu), SMSa zignorować, co jednak zrobić z telemarketerem?

(w sumie to żyjemy w cudownych czasach; za parędziesiąt lat pojawią się nam interaktywne i obdarzone świadomością boty i co wtedy)

Zanim powiem, co zrobić z telemarketerem, przypomnę, że tak, jak wyrażamy zgodę na otrzymywanie spamu, tak możemy ją w każdej chwili wycofać. To nam gwarantuje prawo. Zatem, jeśli taki telemarketer nas nagabuje przez telefon, z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że ma na to naszą zgodę i, no cóż, jest takim nie do końca nieproszonym gościem.

Nic mnie tak nie wkurwia, jak gniewomirskie przechwałki, jak to się zagięło telemarketera!

[No dobrze, jest mnóstwo rzeczy, które wkurwiają mnie bardziej: durna Madzia Żuraw, która wmawia kobietom, że ich miejsce jest przy garach, a sama pcha się do sejmu; humorzaste małolaty wyżywające się na swoich przyjaciółkach w chwilach rozdrażnienia; pasywna agresja wrednych zdanek zakończonych uśmieszkami; gorące deklaracje o konieczności unikania opresyjnego języka stojące w jawnej sprzeczności z realnym zachowaniem; motobuce;  rowerobuce;  słabości zbiorkomu, pogoda tego lata; ludzie mówiący na nieprzeciętnie szczupłe kobiety per anorektyczki…]

…ale tłuczenie telemarketerów jest dość wysoko na liście. Dodam, że w mojej branży to trochę choroba zawodowa. Sama, znając dość dobrze ofertę telefonii, w której pracuję, miewałam te wredne momenty, gdy po wysłuchaniu oferty telemarketera pytałam, na ile moje konto zostało przeanalizowane, bo oferta nijak nie odpowiada moim potrzebom (srsly, dodatkowy pakiet minut dla osoby, która prawie w ogóle nie dzwoni, bo nie po to kupiła smartfona z klawiaturą querty, by dzwonić jak w XX wieku). Ale to było dawno i teraz się tego wstydzę.

(Trochę mniej się wstydzę drugiej choroby zawodowej czyli darcia łacha z klientów dnia, bo gdzieś po drodze zrozumiałam, że wprawdzie klient nie musi wiedzieć wszystkiego i chichot typu „haha PINu od PUKu nie odróżnia, co za cep” jest gimbusowy; niemniej nadal zdarza się, że bywam oszołomiona argumentacją naszych abonentów, sposobem budowania fraz i napięcia oraz ich wyobrażeniami na temat działania sieci GSM. Ale to tak na marginesie.)

No więc z tymi telemarketerami jest tak, że ich praca polega na sprzedaży, a ich prowizja zależy od skuteczności tej sprzedaży. Nie zawsze jest aż tak tragicznie jak w tym artykule, ale stawki są niskie, zaś presja na wynik tym samym wysoka. Dodatkowo: telesprzedawcy są szkoleni do tego, by rozmowy istotnie przeciągać. Muszą podjąć co najmniej dwie próby finalizacji sprzedaży, wydobyć obiekcje pytając „dlaczego nie jest pani zainteresowana” i umiejętnie je zbić. Rozmowy telemarketerów bywają monitorowane, a ich jakość może przekładać się na to, czy w ogóle otrzymają premię. Namolny rozmówca jest namolny nie dlatego, że kieruje nim małpia złośliwość, tylko dlatego, że od tego zależą jego, przeważnie bardzo niewielkie, pieniądze. To, co nas najbardziej w nich drażni nie wynika z ich złej woli, a z takich, a nie innych wymagań pracodawcy; następnie z takiego, a nie innego rynku pracy i takiego, a nie innego prawa, nadal średnio chroniącego konsumentów choćby w zakresie ich prywatności. Nawet nie doświadczywszy tej pracy można się zatem zdobyć na minimum uprzejmości i w przypadku niezainteresowania ofertą po prostu spokojnie, stanowczo odmówić (i, ewentualnie, dopytać sprzedawcę, skąd ma nasze dane, jeśli jesteśmy pewni, że nie zgadzaliśmy się na otrzymywanie reklam).

No, chyba że nie umiemy tego minimum uprzejmości, ale to w takim razie pretensje nie do telemarketera, tylko do rodziców, że nas źle wychowali.