Dorotka u króla gnomów

Zsiadam z roweru pod sklepem Lewiatan, osiedlowy sklepik, w miarę znajome gęby, to go nie przypinam; wchodzę do sklepu po fajki. Przede mną w kolejce prawdziwy kolarz, istny król gnomów: lajkrowe majty z pieluchą, wysmarowane mitenki i fikuśny kask z lidla. Tak, wiem, wyśmiewam ciuchy i styl jeżdżenia, do którego mi nic, poza tym, że zupełnie nie w moim guście oraz, być może, dlatego, że utrwala stereotyp rowerzysty jako wyczynowego sportowca. Kolarz jest solennie rumiany i tchnący browarem oraz nabywa kolejny. Ja te fajki. On się wraca, bo jeszcze chce kupić coś słodkiego, zagląda mi przez ramię i płacze: -Pani pali? To bardzo niedobrze. Lepiej się napić niż palić.

Nienawidzę tych porównań, niedobrze jest pić, niedobrze jest palić, flejmy pomiędzy pijącymi a palącymi są takie daremne. Skończyło się na zimnym „Pytałam pana o zdanie?”, ale – co za wariactwo –  kolarz po browarze wie, co jest dla mnie lepsze.

A co nowego, Bolanda welcomes you and wishes a nice day. Nie pierwsza to sytuacja, gdy jakiś obcy facet spogląda na moje zakupy i komentuje, że palenie jest szkodliwe. Człowieku, ja wiem, że mam metr pięćdziesiąt wzrostu i łagodny wzrok krótkowidza, ale to naprawdę nie powód, by pouczać ponadtrzydziestoletnią obcą babę. I ten święty obuż, gdy zamiast podziękować za (jakże przecież słuszną, nigdy nie przeczyłam, że palenie szkodzi) troskę daję do zrozumienia, że jest ona przeze mnie niemile widziana. Wnioskuję z tego, że nadal przywykliśmy do myśli, że możemy ludziom wtykać nosy w koszyki z zakupami, w sypialnie, w komórki, w garnki i WIEDZIEĆ LEPIEJ, CO DLA NICH DOBRE. Oraz oceniać z poczuciem, że jest się lepszym, bo samemu to by się nigdy w ten sposób.

Nie jestem wolna od takich ocen. Chcę jednak pamiętać, że ocenianie czyjegoś życia bez chodzenia w jej butach jest słabe. Przytoczyłam sytuację bardzo powierzchowną i codzienną, ale przecież taka narracja pojawia się także, gdy oceniamy inne zjawiska.

Jakiś czas temu na zaprzyjaźnionym forum, przy okazji dyskusji o nastoletniej e-prostytucji, natknęłam się na zdanie ‎typu: „Prostytuuje się taka, co to na jakiś sposób lubi. Sorry, ale nie robią tego z głodu. Kompletnie się nie szanują”.

Zjawisko, z tego, co udało mi się ustalić, nie jest zbadane. Wiemy o galeriankach. Wiemy także, że nietrudno znaleźć czat czy inny serwis, na którym za uzupełnienie pre-paidowego konta można otrzymać nagie foty czy filmiki nastolatek. Możemy, bazując na bardzo wyrywkowych danych o dziecięcej prostytucji zakładać, że czynnikami, które budują to zjawisko są:

– ubóstwo rodzin,
– patologiczne stosunki w tym przemoc domowa, alkoholizm, narkomania i zanik więzi rodzinnych,
– rozchwiany system wartości – mieć znaczy o wiele więcej niż być,
– fałszywie rozumiana nowoczesność,
– niedostatek edukacji, w tym przede wszystkim brak edukacji dotyczącej seksualności człowieka w szkołach.

(Katarzyna Kądziela)

Nie mamy jednak badań dotyczących na przykład kwestii rozdziału cyberseksu od spotkań offline: na ile flirty na czatach i słanie nagich zdjęć przeradza się w późniejsze, realne spotkania. Nie bardzo też wiem, co p. Katarzyna Kądziela ma na myśli wspominając o „fałszywie rozumianej nowoczesności” i „rozchwianym systemie wartości”. Zakładam, że chodzi tutaj o sytuację, w której nie tyle mieć znaczy więcej niż być (bo jeśli połączymy to z rodziną o niewielkim dochodzie, to narracja o wartościach mieć czy być jest arogancka), co sposobem na akceptację grupy rówieśniczej jest pewne minimum materialne. Co nie jest niczym nowym. Fałszywie rozumianej nowoczesności rozszyfrować jednak nie mogę: czy chodzi tutaj o mniej pruderyjne podejście do erotyki? To faktycznie w połączeniu z dość nieuporządkowaną wiedzą o własnej seksualności może dać smutne efekty. Czy  też może o lgnięcie do znajdowania znajomości on-line? Mam nadzieję, że nie, bo to bardzo dobry sposób znajdowania i podtrzymywania znajomości.

W każdym razie zestaw rodzina o względnie niewysokim statusie, pewien rodzaj emocjonalnego sieroctwa i słabe rozeznanie we własnej seksualności na pewno można postawić jako tezy w takich badaniach, jeśli kiedyś zostaną przeprowadzone. Dodałabym do tego jako silny czynnik sprzyjający powstaniu zjawiska presję grupy rówieśniczej. Tak, trochę nienawidzę gimnazjów za to, że często wyrywają trzynastolatka z poznanej grupy, by wbić go w inną, człowieka w naprawdę najgłupszym, najtrudniejszym wieku do znajdowania sposobów na akceptację rówieśników.

Zakładam, że w każdym razie nie mamy do czynienia z sytuacją „prostytuuje się, bo lubi”. O ile w przypadku dorosłych bardzo niechętnie i z dużą dozą marginesu dopuszczam możliwość, że to wybór zawodu, posiłkując się zdaniem Teresy Oleszczuk…

[…ale nadal mam wątpliwości: mam wrażenie, że to jednak kultura zanadto sprzyja uprzedmiotowieniu cielesności i zbyt łatwo się to wdrukowuje, zwłaszcza nam, kobietom, codziennie oglądającym kolejne dzieła mistrzów oświetlenia i photoshopa. Prostytutka jest nadal ofiarą sytuacji: ekonomicznej – bo jednak większość dorosłych prostytutek to kobiety o niskim statusie materialnym i społecznej – w której nadal bardziej opłacalnym jest skorzystanie z usług prostytutki niż wynegocjowanie satysfakcjonującego seksu z partnerką/ partnerkami]

… o tyle w przypadku nieletnich uważam, że ta kwestia nie podlega jeszcze świadomemu wyborowi. Jest to uwikłanie w potrzebę sprostania wymogom grupy, czyli starą jak świat walkę o akceptację.

Idąc dalej, można się zastanawiać, na ile rzeczona potrzeba akceptacji jest w pierwszej kolejności zaspokajana w domu. Moim zdaniem – nie jest, bo nastolatek w tym wieku, jakkolwiek znajduje głównie pod wpływem rówieśników, nadal potrzebuje zdrowych i bliskich relacji z domownikami (innymi słowy czas na dramatyczne pytanie GDZIE BYLI RODZICE).

„Kompletnie się nie szanują”, srsly, powiedział chłopak, który korzysta z serwisów porno: ciekawe, czy o modelkach/ aktorkach porno też ma takie zdanie. I jak bardzo mu to pomaga skończyć w skarpetkę.