Dorosłe dzieci

Pedopanika seksualizuje dzieci.

To znaczy: ujmuje seksualność dzieci w dorosłe ramy. Niczym innym nie potrafię wytłumaczyć zarówno dziwnych ruchów Camerona, jak i skwapliwego podchwycenia pomysłu przez Biernackiego.

Mało rzeczy przeraża nas tak, jak myśl o tym, że nasze słodkie, niewinne dzieci są istotami seksualnymi; mają genitalia i mózgi, potrafią odczuwać zmysłową przyjemność i w sposób całkowicie naturalny interesują się wszystkimi tymi rzeczami. Nie tylko nastolatki, o których pisze Naima, lecz i mniejsze dzieci. Okres całkowitego uśpienia zainteresowania erotyką to zaledwie parę lat.

Nie jest to jednakże seksualność, jak pojmują ją dorośli: gotowość do podjęcia współżycia ze wszystkimi tego konsekwencjami, lecz mniej lub bardziej uświadomiona obecność satysfakcji seksualnej; to dlatego ludziom uwodzącym dzieci zdaje się, że relacja jest dość dobrowolna i wzajemna: bo przecież temu małemu człowieczkowi było jednak przyjemnie.

Naima słusznie wskazuje, że gdy stajemy w obliczu takiej wiedzy, spoczywa na nas odpowiedzialność przeprowadzenia dziecka przez zaintrygowanie ciałem – własnym czy koleżanki, uświadomienia, że nie tylko do tej roli warto je sprowadzać i że – jakkolwiek zmysłowa przyjemność nie jest niczym złym – z naśladowaniem dorosłych warto nieco zaczekać.

W Polsce trudno sprostać tej roli. Nie mamy nawet wychowania do życia w rodzinie na akceptowalnym poziomie (tu ukłon w stronę fundacji Spunk, która bierze na siebie to, co powinno być w gestii szkolnictwa); znajome mi gimnazjalistki częściej opowiadają historie o przerażonych dziećmi katechetkach niż kompetentnych edukatorkach. Nie ma na skalę ogólnokrajową programu uczenia młodych ludzi, czym jest erotyzm, w jaki sposób określać w nim swoje granice i jak sobie radzić z doświadczaniem go niezależnie od wieku, płci czy kondycji fizycznej.

Pewną część tego zadania mogłyby udźwignąć książki. Takie staroświeckie, na papierze, z ilustracjami, humorystycznymi komentarzami, pisane przez autorów rozumiejących zarówno zaciekawione rzeczywistością dzieci, jak i przytłoczonych odpowiedzialnością za nie rodziców.

Nakładem wydawnictwa Entliczek wyszła, dla przykładu, seria o Zuzie: „Czy Zuza ma siurka?” (o społecznych rolach dziewcząt i chłopców, nieco budząca mój sprzeciw jako że Zuza musiała się okazać równie fajna jak chłopcy, by bohater książki zaczął ją szanować; rzekłabym, że syndrom IT Girl – poświęcę na nią i jeszcze kilka innych lektur dodatkową notkę) i, bardziej przystająca do dzisiejszego tematu, „Zuza chce mieć dzidziusia”. W tej historii Zuza i Maks, o zgrozo, udają dorosłych, rozebrawszy się i poszedłszy do łóżka. Oczywiście, nie wydarza się pomiędzy nimi nic więcej ponad przytulenie się i konsternację, jednakże podobno to wystarczyło, by książka wzbudziła skandal. Żadne z nas przecież nigdy nie podglądało siusiających kolegów, nie bawiło się w doktora i nie wygłupiało z bieganiem nago, prawda?

Z kolei Wydawnictwo Czarna Owca opublikowało „Wielką księgę cipek” i „Wielką księgę siusiaków”, przewodniki po fizjologii i poskramiacze mitów, dużo bardziej wartościowe, niż aktualne podręczniki do tak zwanego WuDeŻetu. Tymi pozycjami posiłkuje się z kolei Grupa Edukatorów Seksualnych Ponton, również wyręczająca placówki edukacyjne w zadaniu wtłaczania młodym ludziom do głów wiedzy o ich seksualności. Oczywiście, nie pozostało to bez echa wśród środowisk konserwatywnych.

(Czarna Owca generalnie ma doskonałe małe i wielkie księgi na każdą okazję: o miesiączce, o rasizmie, o homofobii; współpracuje z Magdaleną Środą czy Mamadu Djufem – poleca się).

Mam wrażenie, że – pomijając medialny szumek ze strony oburzonych obrońców monogamicznej, białej, chrześcijańskiej i heteroseksualnej rodziny – nie było słychać o tych lekturach, a ich powszechność przecież przynajmniej po części rozwiązałaby problem paniki, jaka ogarnia Biernackiego i jego epigonów na myśl, że dzieci ujrzą nagość lub dwoje ludzi splecionych w miłosnym uścisku. Bardzo wątpię jednak w możliwość wprowadzenia blokad czy filtrów tak, jak by tego chcieli – a jestem skądinąd przekonana, że na gruncie polskim realizacja tych pomysłów wyszłaby niezdarnie, koślawo i w atmosferze medialnej labogi.

To nie jest tak, że widok pornografii, zwłaszcza twardej, fetyszystycznej, BDSM-owej jest obojętny dla nieprzygotowanego odbiorcy. Jednakże trudno oczekiwać, by po nią nie sięgano. To, co można i należy robić, to wyposażać odbiorców w wiedzę, jak ją przeżywać – i nie bać się, że tą tematyką mogą interesować się również bardzo, bardzo młodzi ludzie.

ilustrację zaczerpnęłam ze strony Wydawnictwa Entliczek

Bardzo dziękuję Annie Brzezińskiej za udostępnienie i omówienie książek o Zuzie