Idealna Manifa

(obrazek zaczerpnięty z http://e-ffectica.pl, dołożyłam napis)

Co roku odbywam flejma dotyczącego feminizmu i co roku kończy się to bólem głowy i chęcią stratowania połowy polskiego internetu. Co roku odbieram między oczy zdrową garść solidnych przesądów, od niegolenia pach po odwołania do III Rzeszy. Czasem sobie myślę: meh, przecież jak się taki gazetonauta uprze, nie przetłumaczę. Ale jak mówi Slotna (buzi!), przecież to forum mogą czytać dzieci!!!111one! Tego dyskutanta pewnie faktycznie nie przeciągnę na swoją stronę, ale jakiegoś bezstronnego obserwatora dyskusji już mogę, bo kto wie, może nas czyta ktoś inteligentny i na podstawie rozsądnych argumentów da się przekonać.

W tym roku święto uczyniła mi współdyskutantka z podforum, które zostało wydzielone z forum Fanów Małgorzaty Musierowicz, a na którym głównie wrzeszczymy na siebie w tematach religijno-politycznych. Bywa śmiesznie. Współdyskutantka charakteryzuje się wysokim oddaleniem od poręczy, stosowaniem zasady „nie wiem, nie przeczytałam, ale i tak się wypowiem” oraz obrażaniem się, gdy jej się dowiedzie, że nie ma racji. Sto z nią pociech, a to wszystko podane w długaśnych, podlanych pseudpsychologicznym bełkotem postach. W tym roku, z dużym oburzeniem, oprotestowała formę łódzkiej Manify pod hasłem „Pierdolę, nie rodzę”. Dała do zrozumienia, że rodzić nikt nikomu nie każe, zaś samo hasło jest po maksie agresywne i kojarzy jej się z ustawkami skinheadów. Dodatkowo, prócz formy, miała zastrzeżenia także do treści: że postawa roszczeniowa.  A to z tych feministek niewdzięcznice, zamiast cieszyć się tym, co mają, chcą więcej. No naprawdę. Oraz, że życie jest nieprzewidywalne i chęć przejęcia kontroli nad jego pewnymi dziedzinami jest niewarta splunięcia.

(Dobra, skądinąd wiem, że ona nie z pokolenia, które oglądało Matrixa na wielkim ekranie, z wywalonym na cały wygar nagłośnieniem, z opadem szczęki i kopcąc peta za petem. Ale dla mnie jednym z ważniejszych dialogów jest: „Do you believe in fate? No, I don’t like the idea I’m not in control of my life”. W dupie mam późniejsze parabuddyjskie zadęcie, jakie się pobudowało wokół tego filmu: w tym momencie pozamiatał  i tyle)

Kawałek, w którym szczególnie odjechał jej peron, leci tak:

Nie będę teraz próbowała tego wyrazić bardziej szczegółowo, ale w zarysie: wszystkie roszczenia kierowane są do państwa, żeby państwo wyręczało je w kierowaniu własnym życiem, i żeby mieć wszystko za darmo. Upraszczając taki jest ideał: chcą uprawiać seks bez konsekwencji, więc państwo ma dać darmową antykoncepcję, a jak antykoncepcja zawiedzie, to państwo ma dać za darmo „pigułkę po”, a jak za późno na pigułkę „po”, to państwo ma dać za darmo wszechdostępną, bezproblemową aborcję, a jak okaże się, że po latach nie mogą mieć dzieci wskutek problemów i odkładania macierzyństwa w czasie, to znów: państwo ma dać bezpłatne in-vitro, a jak szczęśliwie urodzą dzieci, to państwo ma im zapewnić to, żeby nie musiały się tymi dziećmi zajmować, i żeby państwo się zajęło nimi tworząc żłobki i dając wyższe pensje, bo chcą nie być kurami domowymi i chcą mieć wysoki poziom życia, w którym dziecko nic nie zmienia i tak dalej. Jest to uproszczenie i jestem tego świadoma.

So wrong on so many levels, że nie wiadomo, od czego zacząć. Wkleję (z niewielkimi przeróbkami, co jej odpisałam) gwoli zadowolenia łódzkiego fap circle. I tak to zostawię. Może ktoś coś dołoży w komentarzach, będzie to mile widziane (dajcie komcia, dajcie, błaga moja wewnętrzna AŁtoreczka).

Na początek, w celu odświeżenia wiedzy, przypomnę, czym jest agresja. Otóż agresja (łac. aggresio – napaść) to w psychologii określenie zachowania ukierunkowanego na zewnątrz lub do wewnątrz, mającego na celu spowodowanie szkody fizycznej lub psychicznej.
Krzyk czy wulgarne słowo mogą, lecz nie muszą być agresywne. Mogą także być wyrazem gniewu, rozpaczy czy bezsilności. W przypadku manify, co zostało już wielokrotnie podkreślone, hasło i hałaśliwa forma mają na celu zwrócenie uwagi. Dokładnie tak samo, jak zwróceniem uwagi jest jakakolwiek inna manifestacja: marsz milczenia przeciw przemocy, protest ekologów czy Masa Krytyczna. Ten krzyk nie jest agresją, bo nie jest wymierzony na wyrządzenie szkody.

Manifestacja (poza nielicznymi wyjątkami) musi odbyć się za zgodą władz miasta i musi być pokojowa. Tym samym porównanie do bojówek czy ustawek skinheadów jest nie tylko krzywdzące, ale także świadczy (nie po raz pierwszy zresztą) o bezbrzeżnej ignorancji w tym temacie.

Co do kwestii przymusu rodzenia, dla przypomnienia: niezbywalnym, konstytucyjnym prawem człowieka winno być decydowanie o rozrodczości (w ogóle decydowanie o swoim życiu i śmierci). Oczywiście, że nie da się kontrolować wszystkiego; ale z podejściem, że życie jest tylko bezładną plątaniną przypadków równie dobrze można usiąść i zaczekać, aż to minie. Jeśli ktoś chce, bardzo proszę, ale niech ma świadomość, że to dzięki tym, którzy jednak nie siedzą i nie czekają, aż to minie, odbywa się postęp. Nie tylko w kwestii kobiecej; skłonna jestem twierdzić, że we wszystkich dziedzinach.

Zatem: postęp się odbywa, w większości krajów Cywilizacji Śmierci z siedzibą w Brukseli kobiety mogą decydować, czy i kiedy chcą zostać matkami (ojcowie zresztą o swoim rodzicielstwie również). Seks został oddzielony od prokreacji. Nawiasem mówiąc, postulat ciąży jako kary za seks („skoro uprawiałaś seks, to masz, ponieś konsekwencje!”) to wyjątkowo ponury fantazmat. Kobiety nie roszczą sobie jakichś wydumanych fanaberii, tylko czegoś, co im się zwyczajnie należy (tak jak się należy wykształcenie czy możliwość podjęcia pracy zarobkowej). Tutaj nadal im się tego odmawia.

Wyjątkowo wstrętnym uproszczeniem jest ten ciąg myślowy o kobietach, które żądają bezpłatnego in vitro, bo ociągały się z macierzyństwem. Ja w tym widzę znów motyw winy i kary: niepłodność jako kara za to, że nie zaciążyły w wieku nastu lat. Ośmielam się twierdzić, że świadomy wybór terminu macierzyństwa wiąże się z dojrzałością, prawdopodobnie nawet pozwala mieć nadzieję, że dwudziestoparo- czy trzydziestolatka będzie do tej roli lepiej przygotowana niż nastolatka. Ja już nie mówię o tym, że niepłodność jako kara to batshitcrazy, jaki do tych pór słyszałam tylko z ust Nelly Rokity. To także fraza obrażająca wiele kobiet. To dopiero jest szkodliwe, to jest właśnie agresja (utajona, owszem, więc tym bardziej groźna), a nie proste, uliczne słówko, tak raniące wrażliwe uszka naszej uroczej dyskutantki.

Jeszcze jedno: mieszkam w dużym mieście, pracuję w korporacji. Mam ten komfort, że mogę sobie wybrać ginekologa, a gumki anonimowo nabyć przy kasie w markecie. Mam ten komfort, że gdybym zaszła w ciążę, pracodawca mnie nie zwolni, a po porodzie będę mieć zagwarantowany powrót do pracy, dodatkowe dni na opiekę nad dzieckiem, brak konieczności zostawania na nadgodzinach czy, opcjonalnie, dofinansowanie do urlopu. Mam jednak świadomość, że kobiety to nie tylko ja i moja sytuacja, że mieszkają w mniejszych miejscowościach, pracują w mniejszych firmach (albo nie pracują, bo na rozmowie o pracę wygadały się, że są mężatkami i planują dzieci).